ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ

ਕੇਰਾਂ ਇੱਕ ਅੱਧ ਚਿੱਟ ਦਾਹੜੀ ਵਾਲਾ ਬੰਦਾ ਸਿਖ਼ਰ ਗਰਮੀ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਖਲੋਤਾ ਮੁੜਕੋ- ਮੁੜਕੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਇੱਕ ਜੱਟ ਭਾਈ ਟਰੈਕਟਰ ਟਰਾਲੀ ਲਈ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੰਦੇ ਨੇ ਹੱਥ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਟਰੈਕਟਰ ਦੀ ਸਪੀਡ ਘੱਟ ਗਈ। ਉਹ ਭੱਜ ਕੇ ਟਰਾਲੀ ਨਾਲ ਲਟਕਦਾ ਗਰਮ ਲੋਹੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਠੰਡਾ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਜੱਟ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਬੰਦੇ ਨੇ ਸੀ ਨਾ ਵੱਟੀ ਸੀ।
ਡਰਾਇਵਰ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਕੌਣ ਓ ਤੁਸੀਂ? ਬੰਦੇ ਨੇ ਪਸੀਨੇ ਨੂੰ ਰੁਮਾਲ ਨਾਲ ਨਚੋੜਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਇਆਂ।"
ਬੰਦੇ ਦੇ ਜਵਾਬ ਨੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਹਲੂਣਾ ਜਿਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਟਰੈਕਟਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਅੱਜ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਓਗੇ?"
ਭਲੇ ਬੰਦੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ, ਸਕੂਲ ਬਣਾ ਕੇ, ਸੋਹਣਾ ਦਿਖੇ ਤੇ ਬੱਚੇ ਮਨ ਲਗਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਨ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦੈ।"
ਟਰੈਕਟਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਮਿਸਤਰੀ ਭਾਈ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਬ੍ਰੇਕ ਲਗਾਈ ਤੇ ਟਰੈਕਟਰ 'ਤੇ ਬੈਠਣ ਦਾ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ।
ਬੰਦੇ ਨੇ ਜਵਾਨਾਂ ਵਾਂਗ ਛੜੱਪਾ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਟਰੈਕਟਰ ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।
ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਗੱਲਬਾਤ ਅੱਗੇ ਤੋਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ ਕਿ ਕੋਈ ਗਰਾਂਟ ਮਿਲੀ ਹੋਵੇ ਸਕੂਲ ਨੂੰ। ਕਦੇ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਦੇਖੀ ਨਹੀਂ।
ਹੁਣ ਕਿਹੜਾ ਬੱਚੇ ਆਉਣਗੇ। ਸਭ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਵਾਲੇ ਸਕੂਲਾਂ ਨੂੰ ਭੱਜਦੇ।
ਭਲਾ ਮਾਨਸ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਭਾਂਪ ਗਿਆ ਸੀ।
ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਨਵਾਂ ਮਾਸਟਰ ਆਇਆਂ ਪਿੰਡ 'ਚ।
ਟਰੈਕਟਰ ਵਾਲੇ ਨੇ ਸਕੂਲ ਵੱਲ ਨੂੰ ਟਰੈਕਟਰ ਮੋੜ ਕੇ ਗੇਟ ਤੇ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ।
ਘਰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਲੱਸੀ ਮੰਗਵਾਈ।
ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਤੇ ਭਲੇ ਮਾਨਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਰਾਹ ਦੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅੱਜ ਪਿੰਡ ਦੇ ਭਾਗ ਬਦਲਣ ਵਾਲਾ ਮਿਹਨਤੀ ਤੇ ਸਿਰੜੀ ਬੰਦਾ ਮਿਲਿਆ। ਏਹਦੇ ਪਸੀਨੇ ਚ ਮਿਹਨਤ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਹੈ, ਇਰਾਦਿਆਂ ਚ ਚੱਟਾਨ ਜਿਹੀ ਪੱਕਿਆਈ ਹੈ। ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਨਾਲ ਦੋ ਚਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਜੇਰਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਭਾਗ ਬਦਲ ਜਾਣਗੇ।
ਇਨਾਂ ਬੋਲ ਕੇ ਡਰਾਈਵਰ ਟਰੈਕਟਰ ਨੂੰ ਸ਼ਾਨ ਨਾਲ ਚਲਾਉਂਦਾ ਲੈ ਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਕਿਸੇ ਮਹਾਨ ਤਪੱਸਵੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਲਿਆਇਆ ਹੋਵੇ।